Metody zapobiegania próchnicy

Próchnica jest choroba zakaźna dotycząca tkanek zębów wywołana przez mikroorganizmy, w następstwie których dochodzi do umiejscowionego procesu rozkładu oraz niszczenia zmineralizowanych tkanek zębów.

Przyczyną powstawania próchnicy zębów są następujące czynniki:

- obecność węglowodanów w środowisku jamy ustnej ,

- obecność drobnoustrojów w płytce bakteryjnej,

- wrażliwość powierzchni szkliwa.

Obecność tych trzech czynników tworzy warunki etiologiczne próchnicy.

Z drugiej strony znaczny wpływ wywierają czynniki miejscowe, a wśród nich: niedostateczna higiena jamy ustnej, spożywanie węglowodanów, szczególnie długo trzymanych w jamie ustnej w okresach między właściwymi posiłkami, unikanie jedzenia twardych pokarmów, oczyszczających zęby, ilość i skład śliny.

Ubytki próchnicowe tworzą się zarówno w zębach mlecznych, jak i stałych. Mogą obejmować pojedyncze zęby lub wiele zębów. Próchnica najczęściej umiejscawia się w rowkach i zagłębieniach na powierzchniach żujących zębów trzonowych, na powierzchniach stycznych zębów trzonowych i przedtrzonowych, a także na powierzchniach przyszyjkowych (przydziąsłowych) wszystkich zębów.

Szerzenie się próchnicy w zębach mlecznych jest szybsze niż w zębach stałych. Wpływają na to różnice morfologiczne, chemiczne i słabsza mineralizacja zębów mlecznych w porównaniu z zębami stałymi. U dzieci można obserwować próchnicę tzw. wczesną, która pojawia się zaraz po wyrżnięciu się zębów, i próchnicę tzw. okrężną, kiedy szybki przebieg choroby w okolicy przyszyjkowej doprowadza w krótkim czasie do odłamania koron zębowych.

Znaczna podatność na proces próchnicowy charakteryzuje również zęby stałe, świeżo wyrżnięte, z nieukończoną jeszcze mineralizacją. Szczególnie zagrożonym zębem stałym, który pierwszy ukazuje się w jamie ustnej i w którym szczególnie często stwierdza się ubytki próchnicowe, jest pierwszy ząb trzonowy. Rodzice niejednokrotnie myślą, że jest to ząb mleczny.

U osób młodych przebieg i szerzenie się procesu próchnicowego jest szybkie, dominuje postać próchnicy ostrej, wilgotnej. U dorosłych osób częstsza jest postać próchnicy przewlekłej, suchej.

U starszych osób przy jednoczesnej utracie kości wyrostka zębodołowego i zwiększeniu długości koron zębów dochodzi do odsłonięcia szyjek zębowych i korzeni zębów. Na tych powierzchniach, szczególnie przy umiejscowieniu na nich klamer uzupełnień protetycznych, często dochodzi do powstania próchnicy cementu korzeniowego, rozprzestrzeniającej się w kierunku wierzchołka korzenia, na powierzchnię policzkową i językową zębów. Częstość występowania próchnicy korzenia zwiększa się z wiekiem.

Próchnica początkowo może pojawić się na zębach w postaci przebarwionej plamy. Towarzyszy temu wrażliwość na pokarmy słodkie. W późniejszym okresie dochodzi do rozpadu tkanek twardych zęba i powstania ubytku próchnicowego. Pojawia się reakcja zarówno na bodźce chemiczne, cieplne, jak i mechaniczne, gdy do ubytku dostanie się pokarm. Założenie trwałego wypełnienia może zabezpieczyć ząb przed dalszymi niekorzystnymi konsekwencjami. Obecnie stosuje się wiertła, powietrzną abrazję, a także laser.

Zapobieganie próchnicy zębów

Obecnie ma duże znaczenie. Należy je rozpocząć już w czasie ciąży. W 4. miesiącu życia płodowego rozpoczyna się mineralizacja zębów mlecznych, a w drugiej połowie ciąży – zębów stałych. Choroby przebyte przez matkę wpływają na stan narządu zębowego dziecka, a błędy pokarmowe, szczególnie niedobór w diecie wapnia, fosforu, magnezu, mikroelementów i witamin, mają zasadnicze znaczenie dla tworzenia zawiązków zębowych, wzrostu zębów i następowej podatności na próchnicę.

Ważna jest więc w czasie ciąży właściwa dieta, obejmująca spożywanie odpowiedniej ilości białka, ograniczenie węglowodanów, dostarczanie organizmowi pożywienia bogatego w witaminy, szczególnie A, B, C i D, a także składniki mineralne.

Po urodzeniu się dziecka, szczególnie do chwili ukończenia procesu mineralizacji twardych tkanek zębów, odżywianie jest również sprawą zasadniczą. Dla niemowlęcia najważniejsze jest odżywianie mlekiem matki, które jest pełnowartościowym pokarmem w czasie tworzenia się uzębienia. W późniejszym okresie jakość posiłków musi być zróżnicowana i dostosowana do potrzeb rosnącego organizmu.

U dzieci, również powyżej 16. roku życia, przy całkowicie uformowanym uzębieniu stałym, zapobieganie jest równie ważne. Zaleca się:

• spożywanie produktów mlecznych i warzyw,

• żucie pokarmów twardych, włóknistych, ziarnistych, zmuszających do gryzienia i oczyszczających zęby,

• ograniczenie jedzenia słodyczy, długo przebywających w jamie ustnej (toffi, landrynki, lizaki) w przerwach między posiłkami i przed spaniem po wieczornym oczyszczeniu zębów.

W zapobieganiu próchnicy zębów duży wpływ ma właściwa higiena jamy ustnej, polegająca na systematycznym i dokładnym oczyszczaniu zębów. Naukę szczotkowania zębów należy rozpocząć w wieku 2–3 lat. Mycie zębów powinno odbywać się rano, wieczorem i w miarę możliwości po każdym posiłku. Szczotka, utrzymywana w czystości, powinna być zmieniania co 3–4 miesiące. Nową szczotkę przed użyciem należy umyć ciepłą przegotowaną wodą. Natomiast po użyciu szczotkę trzeba dokładnie opłukać pod silnym strumieniem bieżącej letniej wody, ustawić włosiem pionowo ku górze, w celu łatwiejszego wyschnięcia. Zęby szczotkuje się za każdym razem przeciętnie 2–3 minuty.

Wielkość szczotki powinna być dostosowana do rozmiarów jamy ustnej, dlatego szczotki dla dzieci muszą być odpowiednio mniejsze. Szczotki wykonuje się z syntetycznego tworzywa. Pęczki włosia powinny być luźno stojące, najlepiej 2–3 rzędy włosia w 6–8 szeregach. Włosie musi być delikatne, w miarę elastyczne, niezbyt grube, z zaokrąglonymi końcami. Przy szerokich przestrzeniach międzyzębowych można posłużyć się specjalnymi małymi szczoteczkami międzyzębowymi, pęczkowymi czy spiralnymi. Szczoteczki elektryczne dzięki drganiom wykonują również masaż dziąseł. Są one szczególnie polecane dla osób z niesprawnością manualną. Obecnie producenci reklamują „coraz doskonalsze” szczoteczki. Produkowane są również szczoteczki o specjalnym przeznaczeniu, np. dla osób z implantami.

Wybór metody szczotkowania nie jest obojętny. Zwykle osoby, które nie otrzymały odpowiednich instrukcji, szczotkują poprzecznie zęby. Te ruchy nie są wskazane, istnieje bowiem możliwość uszkodzenia zębów i brzegu dziąsła, a także obnażenia korzeni zębów. Dzieciom szczególnie zaleca się metodę szczotkowania ruchami pionowo-kolistymi.

U dorosłych najbardziej racjonalnym sposobem szczotkowania jest tzw. metoda wymiatająca. Szczoteczkę w szczęce ustawia się pod kątem 45 stopni, włosiem do góry, w żuchwie – włosiem do dołu. Szczoteczkę przykłada się do koron zębów tuż przy dziąsłach w taki sposób, aby włosie weszło w przestrzeń międzyzębową. Ruchem wymiatającym przesuwa się szczotkę wzdłuż koron zębów do ich brzegu. Szczoteczka powinna przylegać do całej oczyszczanej powierzchni zęba i należy oczyszczać wszystkie powierzchnie zębów.

Dodatkowymi przyborami higienicznymi są nici dentystyczne i wykałaczki.

Nici dentystyczne są różnej grubości i różnego rodzaju, najczęściej jedwabne woskowane lub niewoskowane, z zawartością fluoru, nasączone środkami zapachowymi. Ruchami piłującymi przeprowadza się nitkę w miejscu stykania się zębów w przestrzeni międzyzębowej aż do brzegu dziąsłowego. Nici dentystyczne mogą stosować już dzieci od 10. roku życia.

Usuwa się nimi gromadzące się w przestrzeniach międzyzębowych miękkie złogi nazębne. Nici dentystyczne kupuje się w specjalnych opakowaniach, które zapewniają należytą higienę i wygodny dostęp.

Przestrzenie międzyzębowe mogą być również oczyszczane wykałaczkami, zwanymi patyczkami międzyzębowymi. Najlepsze są o trójkątnym przekroju, drewniane lub z tworzywa sztucznego.

Oczyszczanie zębów można wspomóc różnego rodzaju płukankami. Dostępne są płukanki o działaniu jedynie profilaktycznym, inne również leczniczym. Działając na drodze mechanicznej wypłukują one resztki pokarmowe, miękkie naloty, również liczne drobnoustroje. Najczęściej do płukanek dodawane są preparaty roślinne lub środki antyseptyczne.

Obecnie często reklamowane są gumy do żucia,    wspomagające utrzymanie prawidłowej higieny jamy ustnej i tym samym zapobiegające próchnicy. Żucie gumy stymuluje wydzielanie śliny, tym samym jej przepływ jest zwiększony, co powoduje zwiększone oczyszczanie zębów z resztek pokarmowych. Dodatek do gumy związków fluoru ma dodatkowe działanie przeciwpróchnicowe i zwiększające remineralizację szkliwa. Należy jednak koniecznie pamiętać o tym, aby żucie gumy po jedzeniu trwało ok. 15–30 minut. Długotrwałe żucie może bowiem doprowadzić do niekorzystnych zmian w stawie skroniowo-żuchwowym.

Pasty do zębów mają za zadanie ułatwienie oczyszczania mechanicznego zębów. Poza oczyszczaniem pasty powinny wzmacniać samą powierzchnię szkliwa, aby ochronić przed procesem próchnicowym, a w razie potrzeby znosić nadwrażliwość zębiny, działać przeciwzapalnie, przeciwbakteryjnie, a ponadto odświeżająco i odwaniająco. Dodawane są do nich zatem różne związki chemiczne i substancje czynne biologicznie (np. wyciągi roślinne). Zwiększają one odporność szkliwa oraz przeciwdziałają odkładaniu się miękkich i zmineralizowanych złogów nazębnych.

Jednym z najważniejszych środków wpływających hamująco na rozwój procesu próchnicowego zębów jest fluor. Mechanizm działania związków fluorowych na zęby polega na jego wpływie na optymalną mineralizację twardych tkanek zębów, na zdolność do procesów remineralizacyjnych szkliwa, co zwiększa jego odporność na działanie czynników szkodliwych. Ponadto jony fluoru hamują aktywność płytki bakteryjnej. Związki fluoru dostają się do organizmu z wodą pitną lub pożywieniem.

W celu zapobiegania próchnicy zębów związki fluoru mogą być dostarczane do organizmu przez podawanie tabletek fluorowych, fluorkowanie wody pitnej, dodawanie fluoru do mleka, soli lub mąki. Optymalna zawartość związków fluoru w wodzie wynosi 0,8–1,2 mg na 1 l. Najbardziej rozpowszechnionym sposobem do codziennego oczyszczania zębów jest używanie past zawierających związki fluoru.

W profilaktyce próchnicy duże znaczenie ma również lakowanie bruzd i lakierowanie zębów.

W Polsce przez wiele lat większość dzieci szkolnych i część dzieci przedszkolnych objęta była planową opieką stomatologiczną, która obok leczenia uwzględniała również niektóre z wyżej opisanych metod fluoryzacji kontaktowej. Ostatnie lata przemian w naszym kraju doprowadziły jednak do stopniowego zaniechania akcji profilaktycznej. Być może wdrażana reforma służby zdrowia wprowadzi nowy model zapobiegania chorobom zębów dzieci i młodzieży, zawsze bowiem aktualne będzie hasło : „ lepiej zapobiegać niż leczyć „.

Opracowanie własne : Dypl. Asystentka stomatologiczna Anna Koć

Źródło: 

Internet

Podręcznik dla asystentek i higienistek stomatologicznych . Jańczuk

Zaburzenia wydzielania śliny. Kserostomia.

Ślina jest niezbędna do prawidłowego funkcjonowania błony śluzowej jamy ustnej. Zawiera

99% wody pozostała część to składniki organiczne np. cholesterol, kwas moczowy, białka i nieorganiczne sole (chlorki, węglany, fosforany)sodu, potasu, wapnia i magnezu. 

Działania i funkcje śliny:

1. Działanie bakteriobójcze i grzybobójcze;
2. Działanie nawilżające, ułatwia mówienie;
3. Ułatwia formowanie kęsów i przełykanie pokarmów;
4. Utrzymuje odpowiednie pH w obrębie jamy ustnej;
5. Ma właściwości oczyszczające usta np. z resztek pokarmów;
6. Chroni przed powstawaniem próchnicy;
7. Uczestniczy w procesach regeneracji nabłonka błony śluzowej.

Prawidłowe wydzielanie śliny nie pobudzonej waha się miedzy 4,5 do 6 ml / 15 min, a pobudzonej- ok 24 ml/ 15 min. Wydzielanie śliny nie pobudzonej w ilości 1,5 ml / 15 min świadczy o chorobie.

 Zaburzenia wydzielania śliny 

Zaburzenia wydzielania sliny wywołują charakterystyczne objawy podmiotowe:suchość ,pieczenie oraz zmiany na błonie śluzowej jamy ustnej.

• Mogą dotyczyć jej składu- Zaburzenia jakościowe- polegają na wzroście stężenia enzymów proteolitycznych ( np. w przebiegu radioterapii), wzroście stężenia protein- głównie mucyn ( np. w przebiegu cukrzycy).

Mucyna- nadaje ślinie lepkości co stymuluje odkładnie osadu i kamienia nazębnego, sprzyja przyczepianiu się resztek pokarmowych do powierzchni zębów .

• Mogą dotyczyć ich ilości- Zaburzenia ilościowe- polegają na zwiększeniu wydzielania śliny lub całkowitym braku śliny.

Wzmożone wydzielanie śliny - ślinotok.

Ilość wydzielanej śliny przekracza na czczo 50 ml/ h. Ślinotok może wystąpić w przebiegu:

1. Ostrych zapaleń jamy ustnej i gardła, np. opryszczkowego zapalenia jamy ustnej;
2. Chorób zakażnych np. wścieklizna, ospa, pryszczyca;
3. Śpiączki i chorób układu nerwowego, np, epilepsja, choroba Parkinsona;
4. Leczenia środkami chemicznymi (rtęć, ołów) oraz lekami;
5. Zatruć pokarmowych oraz chorób przełyku, żołądka, trzustki;
6. Wyrzynanie się zębów u dzieci ( ślinotok fizjologiczny);
7. Bruksizm, oddychanie przez usta.

Ślinotok nie powoduje zmian na błonie śluzowej.Pacjenci maja jednak uczucie dyskomfortu spowodowane wypełnieniem jamy ustnej śliną, którą musza połykać lub wypluwać. Wyciekanie śliny jest problemów z samooceną i przyczynia się do wykluczenia społecznego. Jeżeli dochodzi do przewlekłego sączenia się śliny, na skórze powstają charakterystyczne maceracje- ograniczone obszary suchej skóry na rumianym podłożu, z typową siateczką spękań na powierzchni.  

Po nawilżeniu skóry widoczne jest zaczerwienienie i podrażnienie w postaci cienkich czerwonych linii. Poza eliminacja przyczyny wyciekania śliny z ust ( np. zaniżonego zwarcia) oraz nawilżaniem i natłuszczaniem korzystnie działa krótkotrwałe zastosowanie środków przeciwzapalnych ( np. maści na bazie tlenku cynku ) lub maści steroidowych.

Leczenie ślinotoku obejmuje głównie leczenie przyczynowe choroby podstawowej.  Zalecane jest także  unikanie słodkich napojów gazowanych oraz kwaśnych owoców i soków. W przypadku zaburzeń neurologicznych stosuje się toksynę botulinową - tzw. botoks, wstrzykiwaną do ślinianek podżuchwowych i przyusznych. Toksyna botulinowa blokuje uwalnianie acetylocholiny- neurotransmitera kontrolującego wydzielanie śliny w układzie przywspółczulnym.Stosuje się również leki doustne np. benzotropina, inhalacje. U dorosłych stosuje się także radiologiczne lub chirurgiczne usuwanie gruczołów ślinowych. 

U dzieci zaleca się ćwiczenia poprawiające motorykę mięśni okolic jamy ustnej, świadomość sensoryczną oraz świadomą kontrolę przełykania śliny. Można w tym celu wykorzystywać masaż, wibracje oraz specjalne aparaty treningowe przypominające aparaty ortodontyczne.

Zmniejszone wydzielanie śliny- kserostomia

Występuje również gdy ilość wydzielanej śliny spoczynkowej na czczo jest mniejsza niż 35 ml / h ( poniżej 0,1-0,2 ml / min), comoże prowadzić do uczucia suchości - kserostomii.

Kserostomia - wydzielanie śliny w kserostomii jest znacznie zmniejszone, jednak sam fakt ograniczonego wydzielania śliny nie może stanowić o rozpoznaniu kserostomii, gdyż ilość wydzielanej śliny w warunkach prawidłowych waha się znacznie i zależy od wielu czynników. Z tych względów o kserostomii mówi się wówczas gdy oprócz wspomnianego objawu pacjent zgłasza wyrażne skargi na suchość jamy ustnej lub gdy podczas badania stwierdzamy suchość błony śluzowej.

Wykonywane sa również badania w tym celu np. Sialometria- czyli pomiar wydzielniczej śliny spoczynkowej i pobudzonej :

• Pacjent proszony jest o pokniecie śliny, a następnie opuszczenie głowy, aby ślina swobodnie kapała z wargi dolnej do miarki przez 5 min, bez połykania. Po 5 min. pacjent powinien wypluć wszystko z jamy ustnej do tej miarki.
• Pacjent trzyma ślinę 2 min przy zamkniętych ustach i następnie  wypluwa ja do mirki. Powtarza się to do 3 razy, aby uzyskać określony poziom wydzielania w ciągu 6 min.. Badby opacjent powinien siedzieć wygodnie i spokojnie, z otwartymi oczyma. Pomiar najlepiej wykonywać po południu ( szczyt wydzielania) lub przynajmniej godzinę po siadaniu.

Wykonuje się również badanie radiologiczne - Sialografia, Sialoscyntygrafie,Sialochemie  i Biopsje błony sluzowej wargi dolnej.

Do Sialoscyntygrafii stosuje sie radiozop. Pobieranie tego związku przez gruczoły śinowe wskazuje na obecność sprawnych odcinków wydzielniczych slinianek. 

Bjopsja błony sluzowej wargi dolnej może ujawnić obecność nacieków limfocytarnych dookoła drobnych gruczołów ślinowych, co jest patognomonicznym objawem kserostomii prawdziwej.

Kserostomia dzieli  sie na :

• Kserostomię rzekomą - która polega na subiektywnym uczuciu suchości bez obiektywnie uchwytnych objawów klinicznych, u osób z prawidłowym wydzielaniem śliny ( np. w przebiegu psychoz, nerwic, miażdżycy naczyń krwionośnych).
• Kserostomię prawdziwą- która jest zespołem objawów wywołanych zmniejszeniem funkcji gruczołów ślinowych, co powoduje zmniejszone wydzielanie( poniżej 0,1 ml/ min ).

W kserostomii prawdziwej rozróżniamy 2 typy zmniejszonego wydzielania śliny:

•  Typ I - w którym zmniejszonemu wydzielaniu śliny nie towarzyszą zmiany zanikowe (np W kamicy ślinianek )
• Typ II - ze zmianami w obrębie błony śluzowej jamy ustnej.Obserwuje się zanikowe zapalenie języka, zapaleniekąciów ust, pieczeniejamy ustnej, zwłaszcza języka. przy czym często towarzyszy utrudnione połykanie, niedokwaśny nieżyt zołądka i niewielka niedokrwistość. Podłożem typu II kserostomii są zmiany chorobowe w śliniankach głównie przyusznych określana jako Sialoza.

Sialoza- polega na zaniku i zwyrodnieniu miąższu wydzielniczego ślinianek.

Kamica ślinianek (łac.. sialolithiasis) - choroba polegająca na tworzeniu się w wyniku zaburzeń w wytwarzaniu śliny złogów (tzw "kamieni") w obrębie ślinianki. 

Kamica ślinianek

Przyczyny kserostomii

Kserostomia najczęściej jest przczyną szeregu chorób tj: 

• Choroby układowe o podłożu autoimmunologicznym ( reumatoidalne zapalenie stawów, zespół Sjögrena)
• Zaburzenia hormonalne(cukrzyca, problemy z nadczynnością tarczycy, okres pomenopauzalny )
• Niedobory witamin B1 i B2 , niedokrwistość z powodu braku żelaza;
• Ostra niewydolność nerek;
• Choroby infekcyjne, takie jak HIV/AIDS, zatrucie jadem kiełbasianym;
• Czynniki psychogenne ( stres, nerwice);
• Farmakoterapia chorób ogólnoustrojowych;
• Nowotwory;
• Starzenie się społeczeństwa- samo starzenie się nie wpływa na funkcje ślinianek, a za uczucie suchości u tej grupy odpowiedzialne są choroby współistniejące i przyjmowane leki.

Zespół  Sjögrena-  jest rzadko spotykanym stanem chorobowym i dotyczy głównie kobiet w 90% w przedziale wiekowym 40-60 lat. Przypuszcza się, że dużą rolę w tej chorobie odgrywają zaburzenia hormonalne, niedobory witamin, przewlekłe zakażenia. Objawami zespołu Sjögrena  są: suche zapalenie rogówki i spojówki, suchość jamy ustnej - kserostomia, niekiedy suchość nosa, gardła, krtani, zanikowe zapalenie jamy ustnej, suchość skóry, niedokrwistość.

 

Kserostomia może również wynikać z tymczasowego stanu pacjenta np. :

• wysoka temperatura
• odwodnienie 
• zatkany nos.

Ponadto wśród przyczyn możemy wyróżnić:

• palenie papierosów
• zaburzenia ślinianek
• stosowanie leków moczopędnych, przeciwhistaminowych, rozkurczowych, psychotropowych.

Pacjenci onkologiczni:

Osoby chorujące na nowotwory i jednocześnie poddawane naświetlaniom ( radioterapia ) dodatkowo borykają się nawet i z całkowitym zanikiem pracy ślinianek co oznacza, że ślina nie jest w ogóle wydzielana.

Objawy kliniczne kserostomii

• Suchość błony śluzowej warg, policzków, języka i podniebienia;
• Błona śluzowa staje się sucha, napięta, może być pomarszczona i pokryta gęstą śliną;
• Suchy wygładzony język,brodawki ulegają zanikowi a powierzchnia języka ulega pobruzdowaniu.

Wymienionym zmianom towarzyszą:

• Uszkodzenia mechaniczne oraz zwiększona podatność na owrzodzenia błony śluzowej.
• Kandydoza jamy ustnej - grzybica.
• Podatność na próchnicę - głównie okolicy szyjki zęba, cementu korzeniowego oraz powierzchni stycznych.
• Nieprzyjemny zapach z ust- halitoza.
• Uczucie pieczenia języka i warg.
• Zaburzenia smaku (w tym metaliczny, słony lub gorzki posmak w ustach ).
• Zaburzenia mowy (mowa klaskająca).
• Zmiana zabarwienia nabłonka jamy ustnej.
• Nadmierne starcie zębów.
• Trudności w używaniu uzupełnień protetycznych.
• Zmniejszenie przyjmowania - co w efekcie sprzyja odwodnieniu organizmu i nasila suchość śluzówek.

Leczenie kserostomii

Najczęściej objawowe, które obejmuje różne metody pobudzania śliny:

Bodzce mechaniczne wymuszające żucie i pobudzające wytwarzanie śliny:

• Naturalne artykuły spożywcze ( marchewki,  jabłka, twarde pieczywo, mięso).
• Bezcukrowe wzbogacone substancjami smakowymi gumy do żucia, cukierki o smaku cytrynowym, miętowym, cynamonowym.

Bodzce chemiczne zwiększające wydzielanie śliny:

• Roztwory kwasu cytrynowego- pobudzenie tamponem nasączonym 2-5% roztworem kwasu cytrynowego.
• Korzystnie działa stosowanie witaminy A i B oraz żelaza.
• Polecane są również drożdże lekarskie, a zwłaszcza piwne- zawierają witaminę A i B, aminokwasy i związki mineralne.

Bodzce farmakologiczne

Środki nawilżające:

• Woda 
• Dostępne gotowe preparaty zastępcze śliny (środki bezpieczne pozbawione poważnych  ubocznych działań,wymagają częstego stosowania- czas działania ok 15 min ) w postaci areozolu.
• Ograniczenie spożywania kofeiny, zaprzestanie palenia tytoniu, unikanie alkoholu (także w płynach do płukania jamy ustnej ).
• Unikanie dostępnych bez recepty leków Zyrtec, Allertec. Loratine.
• Nawilżanie powietrza.

Postępowanie alternatywne obejmuje stosowanie bodzców elektrycznych:

• Zewnętrzny stymulator elektryczny
• Akupunktura.

1. Leczenie kserostomii po chemioterapii i radioterapii:Oprócz leczenia objawowego podejmuje się starania zapobiegawcze u pacjentów onkologicznych. W tym celu wykorzystuje się środki cytoprotekcyjne jak np. amifostyna.
2. Leczenie kserostomii w przypadku zespołu Sjögrena: Leczenie przebiega we współpracy z lekarzem internistą, okulistą i reumatologiem.

Zalecenia dla pacjentów z kserostomią:

1. Picie dużej ilości wody , również podczas spożywania posiłków.
2. Utrzymywanie wysokiej wilgotności powietrza.
3. Unikanie słodyczy, alkoholu, napojów z kofeiną.
4. Unikanie palenia papierosów, oddychania przez usta.
5. regularne wizyty kontrolne u dentysty ze względu na wysokie ryzyko próchnicy, chorób przyzębia, infekcji wirusowych, grzybicznych i bakteryjnych.
6. Przestrzeganie zasad higieny jamy ustnej:

• W tym dbałość o czystość protez.
• Stosowanie preparatów zawierających fluor.
• Stosowanie płynów antyseptycznych np. na bazie chlorheksydyny.

Opracowała: Dyplomowana Asystentka Stomatologiczna  Anna Koć

Przypisy: 

Diagnostyka i leczenie chorób błony śluzowej jamy ustnej Pod redakcją prof.dr.hab. Rematy Górskiej

Choroby błony śluzowej jamy ustnej i przyzębia  Zbigniew Jańczuk Jadwiga Banach